Cech Rzemiosł Budowlanych, Drzewnych i Mineralnych w Łodzi życzy Wszystkim Stolarzom, by rano zaczynali dzień z uśmiechem i energią, by ich codzienna praca była niekończącą się pasją, przynoszącą wymierne korzyści. Zapytani wprost mistrzowie stolarstwa o to czego życzyliby sobie najbardziej wskazują na „wyrozumiałość i życzliwość klientów”. Niech to życzenie również Wam się spełni!
Święto dnia Patrona Stolarzy w Cechu obchodzone jest 19 marca według ustalonego programu. Ma ono swoją bogatą tradycję, której początki sięgają średniowiecznych cechów rzemieślniczych. Uroczystość Dnia Patrona Stolarzy zazwyczaj rozpoczynała się zbiórką członków organizacji w siedzibie Cechu, następnie następuje przemarsz pochodu członków wraz ze sztandarem ulicami miasta do Kościoła Św. Józefa, udział w nabożeństwie celebrowanym w intencji stolarzy oraz ich organizacji cechowej. Kończy się wspólną biesiadą. Kontynuując wieloletnią tradycję członkowie Cechu Rzemiosł Budowlanych Drzewnych i Mineralnych w Łodzi celebrują święto 19 marca podczas Mszy Świętej z udziałem Sztandaru i w trakcie uroczystego poczęstunku.
Rys historyczny….
Stolarstwo to zawód, którego historia towarzyszyła początkom pierwszej twórczości w dziejach ludzkich. Już 5 tyś. lat temu wytwarzano prymitywne jeszcze przedmioty codziennego użytku.
Historia stolarstwa rozpoczyna się w starożytnym Egipcie (XX-V w. p.n.e.). Pustynne położenie tego kraju było powodem ograniczonej dostępności drewna. Surowiec ten uchodził za trudno dostępny i bardzo drogi. Działalność archeologiczna pozwala nam poznawać przedmioty drewniane, które znajdujmy w grobowcach władców i ludzi bardzo majętnych.
Dużą rolę w kształtowaniu technik obróbki drewna wprowadzili starożytni Grecy. Już w IX-I w p.n.e. zaczęli oni gotować drewno odkrywając jego elastyczność. Pozwoliło to na wytwarzanie bardziej wymyślnych kształtów mebli i przedmiotów codziennego użytku.
Kolejna epoka w historii stolarstwa, to czasy Imperium Rzymskiego (II w. p.n.e. – III w. n.e.). Rzymianie podbijając prawie całą Europę, przejmowali również wiedzę na temat obróbki drewna. Rzymianie wzbogacili rzemiosło o zawiasy metalowe, nowe metody połączeń, a elementy toczone zaczęły być powszechnie wykorzystywane w rzemiośle meblarskim. Sprawili również, że obróbka drewna stała się powszechna.
Po upadku państwa zachodniorzymskiego nastąpiło zastój w rozwoju rzemiosła stolarskiego. We wczesnym średniowieczu meble wytwarzano najczęściej prymitywnymi technikami nie stosując znanych wcześniej połączeń. Elementy łączono kutymi, żelaznymi wstęgami ozdobnymi i gwoździami. Stosowane narzędzia nie dorównywały wcześniej używanym przez Greków i Rzymian.
W okresie rozkwitu stylu gotyckiego stolarstwo nabiera tempa i znaczenie się rozwija. Powstaje piła do drewna, napędzana energią płynącej wody. W tym samym okresie powstaje również konstrukcja płytowo-ramowa – do dziś wykorzystywana w stolarstwie. Wynaleziono strugi profilowe pozwalające na wykańczanie krawędzi ram. W związku z rozwojem snycerstwa powstające meble zaczęły zyskiwać piękne zdobienia. W Europie rozkwita snycerstwo, meble są bogato zdobione. W renesansie pojawia się nowa technika zdobienia zwana intarsją. Powstają meble wysadzane złotem, srebrem, kością słoniową, a także masą perłową. W baroku królowało meblarstwo dworskie. Specjalnie szkoleni artyści rzemieślnicy projektowali i wykonywali meble na zamówienia królów. Miały być masywne i reprezentacyjne, eksponować luksus i bogactwo. W okresie funkcjonowania stylu rokoko zaczęły powstawać lekkie meble pokrywane chińską laką. Z czasem meble zaczęto zabezpieczać lakierami.
W 1489 r. w Krakowie powstał pierwszy w Polsce cech stolarski.
Współczesne stolarstwo ma różne wymiary. Z jednej strony pojawiła się produkcja masowa, która jest zautomatyzowana. Nie muszą także w niej brać udziału prawdziwi mistrzowie fachu. Powstałe w ten sposób wyroby są do siebie podobne i nie wyróżniają się między sobą niczym szczególnym. Z drugiej strony rozwija się stolarstwo tradycyjne, gdzie ceni się prawdziwych mistrzów stolarstwa.
